Halloween Special: lekker griezelen met meneer Vink en zijn spinsel meisje!

Hallo lezertjes

Het is bijna Halloween!!! Vandaar dat ik besloten heb om een aantal griezelige opdrachten te posten i.v.m. het boek De spinsels (maar er zullen ook nog andere opdrachten voor dit boek volgen in het topic De spinsels zelf). Maar geen paniek als je dit boek nog niet (helemaal) gelezen hebt, ik heb bij de vragen tussen haakjes gezet welke pagina's van het boek je nodig hebt om de vraag te kunnen beantwoorden Maar het is natuurlijk wel beter om het boek volledig te lezen, indien mogelijk

In de opdrachten zal je de personages meneer Vink en zijn spinsel meisje vergelijken met griezelige wezens uit een aantal andere boeken en films. Maar als je zelf gelijkenissen zou zien met nog andere boeken of films mag je daarover zeker ook een berichtje plaatsen in dit topic.

Ik las in een aantal recensies op internet dat zelfs volwassenen De spinsels best wel een angstaanjagend boek vinden en ik moet ze daar wel gelijk in geven. Of misschien worden volwassenen sneller bang dan kinderen? Dat zou ook wel kunnen Hoe dan ook zijn een aantal van de films waar ik het boek mee vergelijk wel regelrechte horrorfilms die volwassenen eveneens de stuipen op het lijf jagen, dus jullie zijn gewaarschuwd!!!

Alvast veel Halloween plezier gewenst!!!  



groetjes

Kim

PS: de Halloween afbeeldingen zijn geleend van de website van jeugdauteur Patrick Lagrou (er staat verderop ook een link daarheen)

Halloween Special:
lekker griezelen met meneer Vink en zijn spinsel meisje

1.1. Lees jij graag griezelverhalen? Wat maakt volgens jou een verhaal griezelig?
1.2. Welke griezelige boeken heb je al gelezen? Leg ook kort uit waarover ze gaan.



2.1. Vind je “De spinsels” een angstaanjagend boek? Waarom wel / niet?
2.2. Vind je dat het bepaalde eigenschappen van het horror genre heeft? Welke?
2.3. Wie vind je griezeliger: meneer Vink of zijn spinsel meisje? Waarom?

   

3. Vergelijk meneer Vink (hij verschijnt in De spinsels op p. 29 – 33, p. 77 – 79, p. 113 – 114, p. 131 – 136, p. 176 – 179, p. 192 – 194, p. 201 – 204, p. 211, p. 214 – 220) met de Dementors uit Harry Potter:


3.1. Wat hebben ze gemeenschappelijk en wat niet?
3.2. Zijn er ook gelijkenissen tussen de omstandigheden waarin ze verschijnen?
     (omstandigheden in De spinsels: p. 46 – 47, p. 49 – 50, p. 55, p. 74 – 75, p. 185)
3.3. Vind je dergelijke omstandigheden eng? Waarom wel / niet ?
3.4. Wat vind je griezeliger: meneer Vink of de Dementors? Waarom?
3.5. Zijn er ook gelijkenissen tussen Dementors en het spinsel meisje van meneer Vink?
     (verschijningen spinselmeisje in De spinsels: p. 60, p. 62, p. 63, p. 76 – 77, p. 186 – 190, p. 203)
3.6. Vind je het spinsel meisje enger of minder eng dan de Dementors? Waarom?
3.7. Denk je dat Harrold zich heeft geïnspireerd op Rowling’s dementors voor meneer Vink (en zijn spinsel meisje)? Waarom wel / niet?

filmfragment 1: op de trein


(film Harry Potter and the Prisoner of Azkaban)

boekfragment 1: op de trein

Het begon harder te regenen terwijl de trein verder naar het noorden reed; door de ramen zagen ze alleen nog een grijs, glimmerend waas dat geleidelijk donkerder werd, tot op de gangen en boven de bagagerekken lantaarns flakkerend to leven kwamen. De trein ratelde, de regen roffelde, de wind bulderde en professor Lupos sliep nog steeds door.
‘We moeten er bijna zijn,’ zei Ron, die langs professor Lupos leunde om uit het inmiddels inktzwarte raam te kijken.
Hij had dat nauwelijks gezegd of de trein minderde vaart.
‘Goed zo,’ zei Ron, die opstond en voorzichtig langs professor Lupos schuifelde om te kijken of hij buiten iets kon zien. ‘Ik val om van de honger. Ik heb echt trek in dat feestmaal...’
‘We kunnen er nog niet zijn,’ zei Hermelien, die op haar horloge keek.
‘Waarom stoppen we dan?’
De trein remde steeds meer af. Het geluid van de zuigers stierf weg, maar daardoor beukten de regen en de wind des te harder tegen de ramen.
Harry, die het dichtst bij de deur zat, stond op om buiten op de gang te kijken. Overal staken mensen nieuwsgierig hun hoofden uit de coupés.
De trein kwam met een schok tot stilstand en aan een hoop gedreun en gekletter hoorden ze dat er bagage uit de rekken was gevallen. Toen gingen zonder enige waarschuwing plotseling alle lichten uit en werd het aardedonker.
‘Wat gebeurt er?’ vroeg de stem van Ron achter Harry.
‘Au!’ zei Hermelien, naar adem snakkend. ‘Ron, dat was m’n voet!’
Harry ging op de tast terug naar zijn zitplaats.
‘Zouden we pech hebben of zo?’
‘Geen idee...’
Harry hoorde een piepend geluid en zag de vage zwarte omtrek van Ron, die een stukje van het raam schoonveegde en naar buiten tuurde.
‘Ik zie iets bewegen,’ zei Ron. ‘Volgens mij stappen er mensen in...’
[...]
Er klonk een zacht, knetterend geluid en een flakkerend licht vulde de coupé. Professor Lupos bleek een handvol vlammen beet te houden. Ze verlichtten zijn vermoeide, grauwe gelaat, maar zijn ogen waren alert en waakzaam.
‘Blijf waar je bent,’ zei hij met zijn hese stem en hij kwam langzaam overeind, zijn handvol vlammen voor zich uit houdend.
Voor Lupos bij de deur kon komen, ging die echter al open.
In de deuropening, verlicht door het flikkerende schijnsel in de hand van Lupos, stond een gedaante in een zwarte mantel, die met zijn hoofd bijna het plafond raakte. Zijn gezicht ging schuil onder de kap van zijn mantel. Harry’s blik flitste omlaag en zijn maag draaide om. Er stak een hand uit de mantel en die was glanzend, grijsachtig, slijmerig en overdekt met zweren, als iets doods dat in het water had liggen rotten.
Die aanblik duurde maar een fractie van een seconde. Het was alsof het wezen voelde dat Harry hem aanstaarde, want de hand verdween abrupt weer onder de plooien van de zwarte mantel.
En toen haalde het ding, wat het dan ook was, traag en diep en rochelend adem, alsof het meer dan alleen lucht probeerde op te zuigen uit zijn omgeving.
Een intense kou golfde door hen heen. Harry voelde zijn eigen adem stokken. Die kou ging dieper dan alleen zijn huid. Hij drong door tot in zijn borst, tot diep in zijn hart...
Harry’s ogen rolden omhoog. Hij kon niets meer zien. Hij verdronk in ijzige kou. Het ruiste in zijn oren, alsof hij onder water was. Hij werd mee naar beneden gesleurd, het geruis werd luider...
En toen hoorde hij in de verte iemand gillen: vreselijke, smekende gillen van doodsangst. Hij wilde die persoon helpen en probeerde zijn armen te bewegen, maar dat lukte niet – een dichte witte mist kolkte om hem heen, door hem heen –
‘Harry! Harry! Is alles goed met je?’
Iemand sloeg hem in zijn gezicht.
‘W-wat?’
Harry deed zijn ogen open. Hij zag lantaarns boven zich en de vloer trilde – de Zweinsteinexpres reed weer en de lichten waren aangegaan. Blijkbaar was hij van de bank op de grond gegleden: Ron en Hermelien zaten geknield naast hem en boven hem zag hij Marcel en professor Lupos. Harry was heel erg misselijk en toen hij zijn hand uitstak om zijn bril terug te duwen, voelde hij het koude zweet op zijn gezicht.
Ron en Hermelien hesen hem terug op zijn plaats.
‘Gaat het weer een beetje?’ vroeg Ron nerveus.
‘Ja,’ zei Harry, die vlug naar de deur keek. Het wezen met de mantel was verdwenen. ‘Wat is er gebeurd? Waar is dat – dat ding? Wie hoorde ik zo gillen?’
‘Niemand gilde,’ zei Ron, nog zenuwachtiger.
Harry liet zijn blik door de felverlichte coupé gaan. Ginny en Marcel, die allebei doodsbleek waren, staarden hem aan.
‘Maar ik hoorde gegil –‘
Ze maakten ene sprongetje van schrik toen er een knakkend geluid klonk. Professor Lupos brak een enorme plak chocola in stukken.
‘Alsjeblieft,’ zei hij en hij gaf een extra groot stuk aan Harry. ‘Eet op. Dat helpt.’
Harry pakte de chocola aan, maar at hem niet op.
‘Wat was dat voor iets?’ vroeg hij aan Lupos.
‘Een Dementor,’ zei Lupos, terwijl hij aan iedereen chocola uitdeelde. ‘Een Dementor van Azkaban.’
Ze staarden hem aan. Professor Lupos verfrommelde de wikkel van de chocola en stopte hem in zijn zak.
‘Eet op,’ herhaalde hij. ‘Dat helpt. Ik moet de machinist even spreken, neem me niet kwalijk –‘
Hij liep langs Harry heen en ging de gang op.
‘Gaat het echt weer, Harry?’ vroeg Hermelien bezorgd.
‘Ik snap het niet... wat is er gebeurd?’ zei Harry, die opnieuw het zweet van zijn gezicht veegde.
‘Nou – dat ding – die Dementor – stond daar en keek om zich heen (dat denk ik tenminste, wat ik kon z’n gezicht niet zien) – en jij – jij –‘
‘Ik dacht dat je een soort toeval kreeg,’ zei Ron, nog steeds angstig. ‘Je werd helemaal stijf en je viel op de grond en begon te stuiptrekken –‘
‘En toen stapte professor Lupos over je heen en liep op die Dementor af en pakte z’n toverstok,’ zei Hermelien. ‘Hij zei: “Niemand van ons houdt Sirius Zwarts verborgen onder zijn mantel. Ga.” Maar die Dementor verroerde zich niet en toen mompelde Lupos iets en schoot er een zilverachtig ding uit zijn toverstok en de Dementor draaide zich om en gleed weg...’
‘Het was afschuwelijk,’ zei Marcel met een nog hogere stem dan normaal. ‘Voelden jullie ook hoe koud het werd toen hij binnenkwam?’
‘Ik voelde me heel vreemd,’ zei Ron, die onbehaaglijk met zijn schouders trok. ‘Alsof ik nooit meer blij zou zijn...’
Ginny, die ineengedoken in een hoekje zat en er bijna net zo beroerd uitzag als Harry zich voelde, snikte zacht. Hermelien liep naar haar toe en sloeg een troostende arm om haar heen.
‘Maar is er verder niemand – op de grond gevallen?’ vroegt Harry opgelaten.
‘Nee,’ zei Ron, die ongerust naar Harry keek. ‘Ginny zat wel vreselijk te rillen...’
Harry snapte er niets van. Hij voelde zich slap en bibberig, alsof hij een zware griep achter de rug had en hij voelde ook een soort schaamte omhoogkruipen. Waarom was hij als enige zo vreselijk overstuur geraakt?

(Zweinsteinexpres: sneltrein die naar de tovenaarsschool Zweinstein rijdt; Azkaban: gevangenis voor tovenaars)
(J.K. Rowling, Harry Potter en de gevangene van Azkaban, p. 63 – 67)


boekfragment 2: erge herinneringen

En dan had je de Dementors nog. Steeds als Harry aan ze dacht, voelde hij zich misselijk en venederd. Iedereen zei weliswaar dat Dementors afschuwelijk waren, maar verder viel niemand flauw als er eentje te dicht in de buurt kwam... verder hoorde niemand de stemmen van zijn stervende ouders door zijn hoofd galmen.
Want Harry wist nu wie er zo gilde. Hij had haar woorden talloze malen gehoord als hij ’s nachts in de ziekenzaal wakker lag en naar het maanlicht op het plafond staarde. Als die Dementors in de buurt kwamen, hoorde hij de laatste momenten van zijn moeders leven, haar pogingen om hem te beschermen tegen Voldemort en Voldemorts gelach voor hij haar vermoordde... Harry sliep onrustig. Af en toe zonk hij weg in een droom vol klamme, rottende handen en doodsbange smeekbedes en als hij weer wakker schrok, kon hij het geluid van zijn moeders stem niet uit zijn hoofd zetten.
[...]
‘Heeft u ook gehoord over de Dementors?’ bracht Harry moeizaam uit.
Lupos wierp hem een snelle blik toe.
‘Ja. Ik geloof niet dat professor Perkamentus ooit zo kwaad is geweest. Ze zijn al een tijdje onrustig... boos omdat hij weigert ze op het schoolterrein toe te laten... dat was zeker de reden waarom je bent gevallen?’
‘Ja,’ zei Harry. Hij aarzelde even en flapte de vraag die hij wilde stellen er toen pardoes uit, voor hij zichzelf kon weerhouden: ‘Waarom? Waarom grijpen ze me zo aan? Ben ik –‘
‘Het heeft niets met zwakte te maken,’ zei professor Lupos op scherpe toon, alsof hij Harry’s gedachten kon lezen. ‘Jij wordt sterker beïnvloed door Dementors omdat jij in je vroege jeugd gruwelen hebt meegemaakt die anderen bespaard zijn gebleven.’
Een streep winters zonlicht viel door het lokaal en scheen op Lupos’ grijze haren en de lijnen in zijn nog jonge gezicht.
‘Dementors behoren tot de afschuwelijkste wezens die er bestaan. Ze vermenigvuldigen zich op de donkerste, smerigste plaatsen, ze zijn dol op verderf en wanhoop en ze zuigen alle vrede, hoop en geluk weg uit de lucht om hen heen. Zelfs Dreuzels voelen hun aanwezigheid, ook al kunnen ze hen niet zien. Als je te dicht bij een Dementor komt, worden alle goede gevoelens, alle gelukkige gedachten, onherroepelijk uit je weggezogen. Als ze de kans krijgen, voeden ze zich net zo lang met je tot je net zo wordt als zij – zielloos en genadeloos. Alleen de herinnering aan het allerergste wat je ooit hebt meegemaakt blijft over. En het ergste wat jij hebt meegemaakt, Harry, is zó erg dat iedereen daardoor van zijn of haar bezem zou vallen. Daar hoef je je echt niet voor te schamen.’
‘Als ze dicht bij me komen –‘ Harry staarde naar het bureau van Lupos, met een brok in zijn keel, ‘- dan hoor ik hoe Voldemort mijn moeder vermoordt.’
Lupos maakte een gebaar alsof hij zijn arm om Harry’s schouder wilde slaan, maar hij bedacht zich. Er volgde een korte stilte en toen –
‘Waarom waren ze dan ook bij die wedstrijd?’ vroeg Harry verbitterd.
‘Ze beginnen honger te krijgen,’ zei Lupos koeltjes en hij klikte zijn koffertje dicht. ‘Perkamentus wil ze niet op het schoolterrein hebben en daarom zijn ze door hun voorraad aan menselijke prooi heen... ze konden gewoon geen weerstand bieden aan die menigte in het Zwerkbalstadion. Al die opwinding... die hoog oplopende emoties... dat is hun idee van een feestmaal.’
‘Azkaban moet verschrikkelijk zijn,’ mompelde Harry en Lupos knikte grimmig.
‘Het fort ligt op een piepklein eilandje, ver in zee, maar ze hebben geen water of muren nodig om de gevangenen in bedwang te houden, niet als die in hun eigen hoofd gevangen zitten en niet in staat zijn tot ook maar één opgewekte gedachte. De meesten worden binnen een paar weken gek.’

(Voldemort: gevreesde, duistere tovenaar; zwerkbal: balsport gespeeld op bezemstelen in de lucht)
(J.K. Rowling, Harry Potter en de gevangene van Azkaban, p. 139 – 142)

boekfragment 3: anti-Dementor les

‘Goed...’ Professor Lupos had zijn toverstok gepakt en gebaarde dat Harry dat ook moest doen. ‘De spreuk die ik je zal proberen te leren is uiterst geavanceerd, Harry – ver boven SLIJMBAL-niveau. Hij heet de Patronusbezwering.’
‘Hoe werkt hij?’ vroeg Harry nerveus.
‘Nou, als alles goed gaat roept hij een Patronus op,’ zei Lupos. ‘Een Patronus is een soort anti-Dementor – een bewaker, die als schild tussen jou en de Dementor fungeert.’
Harry zag zichzelf in zijn verbeelding gehurkt achter een gedaante zitten die zo groot was als Hagrid en die een knots in zijn hand hield. Professor Lupos vervolgde: ‘De Patronus is een positieve kracht, een projectie van precies die dingen waar een Dementor van leeft – hoop, geluk, het verlangen om te overleven – maar in tegenstelling tot gewone mensen kan een Patronus geen wanhoop voelen en kan een Dementor hem dus ook niet deren. Ik moet je alleen wel waarschuwen dat de Bezwering te lastig voor je zou kunnen zijn, Harry. Zelfs veel afgestudeerde tovenaars hebben er moeite mee.’
‘Hoe ziet een Patronus eruit?’ vroeg Harry nieuwsgierig.
‘Elke Patronus is uniek voor de tovenaar die hem oproept.’
‘En hoe roep je hem op?’
‘Door middel van een spreuk, die alleen werkt als je je uit alle macht op een uitzonderlijk gelukkige herinnering concentreert.’
Harry pijnigde zijn hersens in een poging een gelukkige herinnering te vinden. Alles wat ooit bij de Duffelingen was gebeurd viel direct af. Uiteindelijk koos hij het moment waarop hij voor het allereerst op een bezem had gevlogen.
‘Ja, oké,’ zei hij, terwijl hij zich dat fantastische, zwevende gevoel in zijn buik zo goed mogelijk voor de geest trachtte te halen.
‘De spreuk luidt als volgt –‘ Lupos schraapte zijn keel. ‘Expecto patronum!’
‘Expecto patronum’, herhaalde Harry zachtjes, ‘expecto patronum.’
‘Concentreer je je op die gelukkige herinnering?’
‘O – ja –‘zei Harry, die vlug aan die eerste bezemvlucht terugdacht. ‘Expecto patrono – nee, patronum – sorry – expecto patronum, expecto patronum –‘
Plotseling spoot er iets uit de punt van zijn toverstok; het leek een sliert zilverachtig gas.
‘Zag u dat?’ zei Harry opgewonden. ‘Er gebeurde iets!’
‘Uitstekend,’ zei Lupos glimlachend. ‘Goed – ben je klaar om te oefenen op een Dementor?’
‘Ja,’ zei Harry, die zijn toverstok stevig vasthield en midden in de klas ging staan. Hij probeerde zich te concentreren op vliegen, maar werd steeds afgeleid door iets anders... elk moment kon hij zijn moeder weer horen... maar daar moest hij niet aan denken, anders zou hij haar inderdaad horen en dat wilde hij niet... of juist wel?
Lupos pakte het deksel van de krat beet en tilde het op.
Langzaam rees er een Dementor op uit de kist. Zijn gezicht, dat schuilging onder de kap van zijn mantel, was naar Harry toegekeerd en een glimmende hand vol zweren hield zijn mantel beet. De lampen in de klas flakkerden en gingen uit. De Dementor stapte uit zijn kist en schreed geruisloos op Harry af, terwijl hij diep en reutelend ademhaalde. Een golf van ijzige kou spoelde over Harry heen –
‘Expecto patronum!’ gilde Harry. ‘Expecto patronum! Expecto –‘
Maar het lokaal en de Dementor losten op... Harry tuimelde door een dikke witte mist en de stem van zijn moeder galmde luider dan ooit door zijn hoofd –
‘Niet Harry! Niet Harry! Alsjeblieft! Ik doe alles –‘
‘Opzij, ga opzij, meisje –‘
‘Harry!’
Harry schrok wakker. Hij lag plat op zijn rug op de vloer van het lokaal. De lampen brandden weer en hij hoefde niet te vragen wat er gebeurd was.
‘Sorry,’ mompelde hij. Hij ging overeind zitten en voelde het koude zweet omlaaglopen achter zijn brillenglazen.
‘Alles goed met je?’ zei Lupos.
‘Ja...’ Harry hees zich aan een tafeltje overeind en leunde erop.
‘Hier –‘ Lupos gaf hem een Chocokikker. ‘Eet die op voor we het opnieuw proberen. Ik had niet gedacht dat het je de eerste keer al zou lukken; dan zou ik eerlijk gezegd stomverbaasd zijn geweest.’
‘Het wordt erger,’ mompelde Harry, die de kop van de Chocokikker afbeet. ‘Ik hoorde haar deze keer veel beter – en hem ook – Voldemort –‘
Lupos leek nog bleker dan normaal.
‘Harry, als je liever niet verdergaat dan heb ik daar alle begrip voor –‘
‘Ik wil wel verder!’ zei Harry fel en hij propte de rest van de Chocokikker in zijn mond. ‘Ik móét verder! Stel dat die dementors tijdens de wedstrijd tegen Ravenklauw weer komen opdagen? Ik kan het me niet veroorloven om nog een keer van m’n bezem te vallen. Als we die wedstrijd verliezen, zijn we definitief uitgeschakeld voor doe Zwerkbalbeker!’
‘Nou, goed dan,’ zei Lupos. ‘Misschien kun je je beter op een andere herinnering concentreren, een echt gelukkige herinnering, bedoel ik... die vorige was blijkbaar niet sterk genoeg...’
Harry dacht diep na en besloot dat je zijn gevoelens toen Griffoendor vorig jaar het Afdelingskampioenschap had veroverd met recht gelukkig kon noemen. Hij greep zijn toverstaf weer en koos positie in het midden van de klas.
‘Klaar?’ zei Lupos, die het dekselvan de kist vastpakte.
‘Klaar,’ zei Harry en hij deed zijn uiterste best zich te concentreren op de gelukkige gedachten aan een winnend Griffoendor en niet op duistere gedachten aan wat er zou gebeuren als de kist openging.
‘Af!’ zei Lupos, die het deksel opendeed. Opnieuw werd het ijskoud en donker in de kamer. De Dementor gleed op Harry af en haalde rochelend adem; hij stak een rottende hand uit –
‘Expecto patronum!’ schreeuwde Harry. ‘Expecto patronum! Expecto pat –‘
Witte mist verdoofde zijn zinnen… grote, wazige gedaanten cirkelden om hem heen… en toen klonk ere en nieuwe stem, een mannenstem die paniekerig schreeuwde: ‘Lily, pak Harry en maak dat je wegkomt! Het is Hem! Weg! Snel! Ik probeer hem tegen te houden –‘
Het geluid van iemand die struikelend door een kamer holde – een deur die openvloog – hoog en kakelend gelach –
‘Harry! Harry... wakker worden...’
Lupos tikte hem in zijn gezicht. Deze keer duurde het een tijdje voor Harry besefte waarom hij op de stoffige vloer van het klaslokaal lag.
‘Ik hoorde m’n vader,’ mompelde Harry. ‘Dat is de eerste keer dat ik hem ooit gehoord heb – hij probeerde het tegen Voldemort op te nemen, om mijn moeder de kans te geven om te vluchten...’
Harry besefte plotseling dat het zweet op zijn gezicht vermengd was met tranen. Hij boog zijn hoofd, veegde zijn ogen af met zijn gewaad en deed alsof hij zijn veter vastmaakte, zodat Lupos het niet zou zien.
‘Hoorde je James?’ zei Lupos met een vreemde stem.
‘Ja...’ Harry’s gezicht was weer droog en hij keek op. ‘Hoezo – u kende m’n vader toch niet?’
‘Eerlijk – eerlijk gezegd wel’, zei Lupos. ‘Hij was m’n vriend toen we op Zweinstein zaten. Hoor eens, Harry – misschien moeten we het vanavond hierbij laten. Die bezwering is waanzinnig moeilijk... ik had je dit nooit aan mogen doen...’
‘Nee!’ zei Harry. Hij stond weer op. ‘Nog één keer! M’n gedachten zijn gewoon niet gelukkig genoeg, dat is het... wacht even...’
Hij pijnigde zijn hersens. Een echt, echt gelukkige gedachte... eentje die hij kon gebruiken voor een goede, sterke Patronus...
Het moment waarop hij voor het eerst gehoord had dat hij een tovenaar was, niet meer bij de Duffelingen hoefde te wonen en naar Zweinstein zou gaan! Als dat geen gelukkige herinnering was, dan wist hij het niet meer... Harry concentreerde zich uit alle macht op het gevoel dat hij had gehad toen hij besefte dat hij de Ligusterlaan vaarwel zou zeggen. Hij krabbelde overeind en ging opnieuw tegenover de kist staan.
‘Klaar?’ zei Lupos, die zo te zien grote bedenkingen had. ‘Concentreer je je goed? Nou, vooruit dan – af!’
Voor de derde keer trok hij het deksel van de kist, rees de Dementor op en werd het koud en donker in het lokaal.
‘EXPECTO PATRONUM!’ brulde Harry. ‘EXPECTO PATRONUM! EXPECTO PATRONUM!’
Het gegil galmde weer door Harry’s hoofd – maar deze keer net alsof het uit een slecht afgestelde radio kwam – zachter en harder en dan weer zachter – en hij kon de Dementor nog steeds zien – hij was blijven staan – en toen spoot er een grote zilveren schaduw uit de punt van Harry’s toverstaf, die tussen hem en de Dementor bleef zweven en hoewel Harry’s knieën knikten, was hij bij bewustzijn gebleven

(Zweinstein: school voor tovenaars waar Harry op school zit; Griffoendor en Ravenklauw: afdelingen en zwerkbalteams op Zweinstein)
(J.K. Rowling, Harry Potter en de gevangene van Azkaban, p. 178 – 182)


boekfragment 4: de Kus van de Dementor

‘Wat zit er eigenlijk onder de kap van een Dementor?’
Professor Lupos liet zijn flesje bedachtzaam zakken.
‘Hmmm... nou, de enige mensen die dat echt weten, zijn niet meer in staat om het na te vertellen. Een Dementor laat zijn kap namelijk pas zakken als hij zijn laatste en ergste wapen gebruikt.’
‘Wat dan?’
‘Ze noemen het de Kus van de Dementor,’ zei Lupos met een enigszins wrange glimlach. ‘Dat doen Dementors met mensen die ze volkomen willen vernietigen. Waarschijnlijk bevindt zich onder die kap een soort mond, want ze klemmen hun kaken om de mond van hun slachtoffer en – zuigen dan zijn ziel op.’
Harry verslikte zich in zijn Boterbier.
‘Wat – vermoorden ze -?’
‘Nee, nee, ‘ zei Lupos. ‘Nog veel erger. Je kunt voortleven zonder ziel, zolang je hart en hersens nog werken. Maar dan heb je geen greintje bewustzijn meer, geen geheugen, helemaal... niets. Er is geen enkele kans op herstel. Je – bestaat alleen nog. Als een lege huls. En je ziel is voorgoed verdwenen... verloren.’
Lupos nam nog een slokje Boterbier en zei: ‘Dat staat Sirius Zwarts ook te wachten. Ik las het vandaag in de Ochtendprofeet. Het Ministerie heeft de Dementors toestemming gegeven de Kus toe te dienen als ze hem opsporen.’
Harry deed er even het zwijgen toe, verbijsterd door de gedachte dat iemands ziel door zijn mond naar buiten gezogen kon worden, maar toen dacht hij aan Zwarts.
‘Zijn verdiende loon!’ zei hij.
‘Vind je?’ zei Lupos luchtig. ‘Vind je werkelijk dat iemand zoiets verdienen kan?’
‘Ja,’ zei Harry uitdagend. ‘Voor... voor sommige dingen wel...’
Hij had Lupos graag verteld over het gesprek dat hij gehoord had in de Drie Bezemstelen, over Zwarts die zijn vader en moeder had verraden, maar dan had hij moeten toegeven dat hij zonder toestemming in Zweinsveld was geweest en hij wist dat Lupos daar niet blij mee zou zijn. Daarom dronk hij zijn Boterbier op, bedankte Lupos en vertrok.
Harry wenste half en half dat hij niet had gevraagd wat er onder de kap van een Dementor zat omdat het antwoord zo gruwelijk was geweest. Hij werd zo in beslag genomen door onaangename gedachten over hoe het moest aanvoelen als je ziel uit je lichaam werd gezogen dat hij halverwege de trap pardoes tegen professor Anderling opbotste.

(Sirius Zwarts: zogezegde crimineel die ontsnapt is uit de tovenaarsgevangenis Azkaban; de Ochtendprofeet: krant voor tovenaars; de Drie Bezemstelen: café voor tovenaars; Zweinsveld: tovenaarsdorp vlakbij Zweinstein)
(J.K. Rowling, Harry Potter en de gevangene van Azkaban, p. 186 – 187)

filmfragment 2: bij het meer


(film Harry Potter and the Prisoner of Azkaban)

boekfragment 5: bij het meer

Harry begon te rennen, met Hermelien op zijn hielen. Het geblaf scheen uit de buurt van het meer te komen. Ze renden zo hard als ze konden, en Harry voelde de kou zonder te beseffen wat dat betekende –
Het angstige geblaf hield abrupt op en toen ze aan de oever van het meer kwamen, zagen ze waarom – Sirius was weer in een mens veranderd. Hij zat voorover op zijn knieën, met zijn handen over zijn hoofd.
‘Neee,’ kreunde hij. ‘Neee... alsjeblieft...’
En toen zag Harry ze. Dementors, minstens honderd, die in een zwarte massa om het meer op hem af gleden. Hij draaide zich bliksemsnel om terwijl de vertrouwde, ijzige kou in zijn borst opborrelde en witte mist hem het zicht benam. Er doken steeds meer Dementors op uit het duister; ze omsingelden hen...
‘Hermelien, denk aan iets dat je blij maakt!’ schreeuwde Harry, die zijn toverstok ophief en woest met zijn ogen knipperde in een poging de mist te laten optrekken. Hij schudde zijn hoofd om het gegil dat hij in de verte hoorde uit te bannen –
Ik ga bij mijn peetvader wonen. Ik ga weg bij de Duffelingen.
Hij dwong zichzelf om aan niets anders dan aan Sirius te denken en begon: ‘Expecto patronum! Expecto patronum!’ te mompelen.
Zwarts rilde, rolde om en bleef roerloos en lijkbleek op de grond liggen.
Het komt weer goed met hem. Ik ga bij hem wonen.
‘Expecto patronum! Help me, Hermelien! Expecto patronum!’
‘Expect –‘ fluisterde Hermelien, ‘expecto – expecto –‘
Maar ze kon het niet. De Dementors sloten hen in en waren nog maar op zo’n drie meter afstand. Ze vormden een dichte haag rond Harry en Hermelien en kwamen steeds dichterbij...
‘EXPECTO PATRONUM!’ schreeuwde Harry, die niet naar het gegil in zijn hoofd probeerde te luisteren. ‘EXPECTO PATRONUM!’
Een ijl, zilveren sliertje schoot uit zijn toverstok en bleef als een dunne nevel voor hem zweven. Op hetzelfde moment zakte Hermelien in elkaar. Hij was alleen... moederziel alleen...
‘Expecto – expecto patronum –‘
Harry voelde zijn knieën neerploffen in het kille gras. Mist golfde voor zijn ogen. Met een uiterste krachtinspanning downg hij zich om na te denken – Sirius was onschuldig – onschuldig – alles komt goed met ons – ik ga bij hem wonen –
‘Expecto patronum!’ bracht hij moeizaam uit.
In het zwakke schijnsel van zijn vormeloze Patronus zag hij een Dementor vlak voor hem stilhouden. Hij kon de wolk van zilveren mist die Harry had opgeroepen niet passeren. Een dode, slijmerige hand gleed onder de mantel uit en maakte een gebaar, alsof hij de Patronus wilde wegvagen.
‘Nee – nee –‘zei Harry, naar adem snakkend. ‘Hij is onschuldig... expecto – expecto patronum –‘
Hij voelde dat hun aandacht op hem was gericht, hoorde hun reutelende adem als een kwaadaardige wind om hem heen gieren. Het was alsof de dichtsbijzijnde Dementor hem aanstaarde. Toen hief hij zijn rottende handen op – en liet de kap van zijn mantel zakken.
Waar ogen hadden moeten zitten was alleen dunne, grauwe huid vol korsten, die strak over lege oogkassen spande. Maar er was wel een mond... een gapend, vormeloos gat dat met het geluid van een doodsrochel lucht naar binnen zoog...
Harry was verstijfd van angst. Hij kon geen vin verroeren en geen kik geven. Zijn Patronus flakkerde en doofde uit.
Hij werd verblind door witte mist. Hij moest zich verzetten... expecto patronum... hij kon niets meer zien... en in de verte hoorde hij het vertrouwde gegil... expecto patronum... hij tastte in de nevel naar Sirius en vond zijn arm... ze zouden hem niet te pakken krijgen...
Maar plotseling sloten zich twee sterke, klamme handen om Harry’s keel. Ze bogen zijn hoofd achterover... hij voelde de adem van de Dementor... die wilde hem als eerste opslorpen... hij voelde zijn rottende adem... het gegil van zijn moeder galmde in zijn oren... haar stem zou het allerlaatste zijn dat hij hoorde –
En toen, opeens, dacht hij dat hij een zilverachtig licht door de mist zag schijnen waarin hij verdronk, een licht dat feller en feller werd... hij voelde dat hij voorover op het gras viel –
Plat op zijn buik, te zwak om zich te verroeren, misselijk en bibberig, deed Harry zijn ogen open. Het oogverblindende schijnsel verlichtt het gras om hem heen... Het gegil was opgehouden en de kou ebde langzaam weg...
Iets dreef de Dementors terug... het cirkelde om hem en Sirius en Hermelien heen... de rochelende, slurpende geluiden van de Dementors stierven weg. Ze trokken zich terug... de lucht werd weer warm...
Harry hief met zijn laatste krachten zijn hoofd een paar centimeter op en zag, bandend in het licht, een dier dat weggaloppeerde over het meer. Met ogen die vertroebeld waren van het zweet probeerde Harry te zien wat het was... het straalde als een eenhoorn.

(J.K. Rowling, Harry Potter en de gevangene van Azkaban, p. 288 – 290)

filmfragment 3: in de tunnel


(film Harry Potter and the Order of the Phoenix)

4. Vergelijk het spinsel meisje van meneer Vink (De spinsels p. 29 – 33, p. 52, p. 56 – 57, p. 60 – 63, p. 75 – 77, p. 80, p. 186 – 190, p. 192 – 193, p. 195, p. 200 – 202, p. 214) met het enge meisje uit de Japanse horrorfilm The Grudge (De wrok):


4.1. Wat hebben ze gemeenschappelijk en wat niet?
4.2. Wat zijn de verschillen tussen de omstandigheden waarin ze verschijnen?
      (omstandigheden in De spinsels: p. 46 – 47, p. 49 – 50, p. 55, p. 74 – 75, p. 185)
4.3. Welke omstandigheden vind je enger en waarom?
4.4. Wie vind je griezeliger: het spinsel meisje of het meisje uit The Grudge ? Waarom?
4.5. Denk je dat Harrold zich heeft laten inspireren door deze film voor zijn spinsel meisje?

filmfragment 1: in de kast en op de zolder


(film The Grudge)

filmfragment 2: onder de dekens


(film The Grudge)

filmfragment 3: in de douche


(film The Grudge)

filmfragment 4: achter gesloten deuren


(film The Grudge 3)

5. Vergelijk het spinsel meisje (De spinsels p. 29 – 33, p. 52, p. 56 – 57, p. 60 – 63, p. 75 – 77, p. 80, p. 186 – 190, p. 192 – 193, p. 195, p. 200 – 202, p. 214) ook met Samara uit de Amerikaanse horrorfilm The Ring :


5.1. Wat hebben ze gemeenschappelijk en wat niet?
5.2. Wat zijn de verschillen tussen de omstandigheden waarin ze verschijnen?
      (omstandigheden in De spinsels: p. 46 – 47, p. 49 – 50, p. 55, p. 74 – 75, p. 185)
5.3. Welke omstandigheden vind je enger en waarom?
5.4. Wie vind je griezeliger: het spinsel meisje of Samara? Waarom?
5.5. Denk je dat Harrold zich heeft laten inspireren door deze film voor zijn spinsel meisje?

filmfragment 1: op televisie


(film The Ring)

filmfragment 2: in het mortuarium


(film The Ring 2)

filmfragment 3: in de waterput


(film The Ring 2)

6. Wat vind je griezeliger: De spinsels, Harry Potter en de Gevangene van Azkaban (en/of Harry Potter en de orde van de feniks), The Grudge of The Ring ? Maak een top 5 en leg ook uit waarom je ze in die volgorde plaatst.


Nog niet genoeg gegriezeld?


Griezel “rustig” verder op de website van jeugdauteur Patrick Lagrou! Dit was één van mijn favoriete auteurs toen ik jullie leeftijd had

http://www.patricklagrou.be/GRIEZEL.htm
http://www.patricklagrou.be/HALLOWEENMENU.htm



Wil jij ook graag zelf een griezelverhaal schrijven?

Dan kan je terecht op de volgende website voor schrijftips:
http://www.leer-actief.nl/verhalen/griezel/griezel.htm


Post je eigen griezelverhaal online zodat anderen het ook kunnen lezen:
http://www.griezel.net/?pid=2000
OF hier op het forum natuurlijk